Praca a powołanie

Zgadza się, że nieraz podejmujemy zatrudnienie takie, czy inne ze względu na konieczność utrzymania się, domu, rodziny. Jest to bardzo ważne. Niekiedy mamy tę okazje, aby wykonywać pracę którą lubimy i wtedy rzeczywiście możemy mówić o powołaniu. Wówczas czas płynie inaczej. Wszystko jest zgodne z harmonią. Wybieramy prace zgodnie z wykształceniem, zdolnościami i innymi predyspozycjami. Podnosimy swoje kwalifikacje i nieustannie wzbijamy się w górę. Słyszymy „to osoba z powołaniem”. Oczywiście najlepiej poszukujemy pracy dobrze płatnej. Więc niekiedy nie stawiamy pytania: czym mogę służyć innym, lecz czy to mi pomoże w życiu codziennym. Bezrobocie sprawia, że podejmujemy pracę, która się nadarza. Niekiedy jesteśmy zmuszeni do podjęcia pracy bez możliwości wyboru. Przygotowanie do takiej pracy z powołaniem trwa lata. Odpowiednia wiedza i umiejętności nabywamy i ciągle się doskonalimy. Więc jeśli możemy pracować w zawodzie, który jest nam pisany to oczywiście największa satysfakcja. Jednak jaką byśmy pracę nie podjęli musimy w nią włożyć serce, by jak najlepiej wykonać nasze obowiązki.

Nieraz próbujemy odkryć swój talent. Na myśl przychodzi przypowieść o talentach. Jeden sługa go zakopał, inni chcieli powiększyć. „Talent” to zdolności jakie otrzymaliśmy. Warto je pomnażać, rozwijać. Powołanie jest powołaniem do miłości i służby przez swoje talenty. Są one nieodzowne w życiu. Każdy ma talent. Ale trzeba pomyśleć co nim jest. Następnie dołożyć starań by się rozwijał.

Św. Augustyn mówił "Homines sunt vonuntates" – ludzie – to ich wola. Chodzi o wolę, która pomaga w osiągnięciu celu. Więc warto iść do przodu, osiągnąć cele.

Renata Mielniczuk