W znaku relikwii

Warto w tym miejscu zatrzymać się nad tymi widocznymi znakami świadków naszej wiary, którzy pokazują nam, jak na co dzień żyć Ewangelią. W „Instrukcji o autentyczności i przechowywaniu relikwii” wydanej przez watykańską Kongregację Spraw Kanonizacyjnych (8.12.2017) czytamy m.in. „Relikwie w Kościele zawsze otaczano szczególną czcią i uwagą, gdyż ciała błogosławionych i świętych, mające zmartwychwstać, były na ziemi żywą świątynią Ducha Świętego i narzędziami świętości, uznanej przez Stolicę Apostolską na drodze beatyfikacji i kanonizacji”.Słowa te są echem„Konstytucji o liturgii”, która przypomina: „Zgodnie z tradycją Kościół oddaje cześć Świętym oraz otacza szacunkiem ich autentyczne relikwie i wizerunki” (nr 111).

Reklama

„Instrukcja” z 2017 roku ogranicza klasyfikację relikwii do dwóch stopni: wyjątkowych (insigni) oraz potocznych (non insigni). Pierwsze to „ciała Błogosławionych lub Świętych lub znaczne ich części, jak również całą objętość urny z ich prochami zachowanymi po kremacji”. Do drugich zalicza się małe cząstki ciała lub kości Błogosławionych i Świętych, jak również przedmioty, które były przez nich używane. Obydwa typy relikwii muszą być przechowywane w opieczętowanych kapsułach.

Relikwie wyróżniające się, wyjątkowe („insigni”), powinny być przechowywane z szacunkiem w odpowiednich opieczętowanych urnach (trumnach), umieszczanych w godnych miejscach, które gwarantują bezpieczeństwo, klimat sakralny i ułatwiają oddawanie kultu. Relikwie „non insigni” winny być przechowywane w opieczętowanych kapsułkach i czczone z szacunkiem w duchu religijnym. Bezwzględnie jest zakazana sprzedaż relikwii, z jaką mamy często do czynienia w sieci, czy ich wystawianie w nieodpowiednich miejscach, a nadto, że relikwie wystawiane dla uczczenia przez wiernych muszą posiadać odpowiednie zaświadczenia władz kościelnych, gwarantujące ich autentyczność.

Podczas pielgrzymowania relikwii, cześć jaka jest im oddawana oraz stosowne akty pobożności winny być zgodne z wytycznymi Kościoła, unikając wszelkich form zabobonnych. Chodzi m.in. o przesadne klękanie, całowanie, ukłony itp. Oznacza to, że relikwie – jako zewnętrzne oznaki życia Świętych – powinny być czczone wyłącznie przez akty religijne, takie jak modlitwa, Msza św. i nabożeństwo. Warto przy tym pamiętać, że relikwia nie może stać się ważniejsza od samego Chrystusa. Celem naszej modlitwy jest bowiem Bóg, a Święci są jedynie pośrednikami, często bardzo skutecznymi.

Skoro zatem Kościół zezwala na kremację ciał (o ile nie jest ona czyniona z premedytacją jako brak szacunku wobec tych ciał), w konsekwencji oddaje też szacunek skremowanych prochom jako relikwiom.

ks. Leszek Smoliński