Gostynin24
Wewnętrzne dziecko jest częścią Twojej podświadomości, która odbierała wiadomości na długo przed tym, jak była w stanie w pełni przetworzyć to, co się dzieje (zarówno mentalnie, jak i emocjonalnie). Zawiera emocje, wspomnienia i przekonania z przeszłości, a także nadzieje i marzenia na przyszłość. Jest to jednocześnie część Twojej osobowości. W czasie rozwoju mamy swoje dziecięce potrzeby, które uczymy się zaspokajać. Od tego, jak skutecznie nam się to udawało w przeszłości, zależy to, jak rozwinęły się nasze przekonania, czyli to, co myślimy i czujemy na swój temat. W taki sposób kształtuje się nasze poczucie własnej wartości.
Nikt z nas nie rodzi się dorosłym. Wszystkiego musimy się nauczyć, gdy dorastamy. Dzieci robią to na dwa niezwykle skuteczne sposoby: poprzez doświadczanie i zabawę. Jeżeli nasze dziecięce potrzeby były zaspokajane w satysfakcjonujący dla nas sposób, nasza samoocena wzrastała. Natomiast w sytuacjach, w których doświadczaliśmy jako dzieci bólu psychicznego, w związku z różnymi trudnymi sytuacjami, możemy odczuwać pewne straty, które ciągle żyją w naszej osobowości i oddziałują na nas do dziś. Jako dzieci odgrywamy nasze doświadczenia, myśli, uczucia i marzenia głównie poprzez zabawę. Nasza kreatywność staje się podstawą tego, jak przygotowujemy się do realnego świata. Dojrzewanie to czas odkrywania, ale może być też bolesny. W miarę jak dorastamy, zaczynamy rozwijać oczekiwania wobec świata. Czasami te oczekiwania nas zawodzą. Mamy złamane serca, frustracje, czy marzenia, które się nie spełniają. W dorosłym życiu często czujemy się przytłoczeni, zestresowani i sfrustrowani, dlatego tak ważne jest odnalezienie równowagi i spokoju, aby poczuć się bezpiecznie w otaczającym nas świecie. Receptą jest tu nawiązanie relacji ze swoim wewnętrznym dzieckiem.
Wielu z nas nigdy nie poświęca czasu na ponowne połączenie się z tymi częściami naszego wnętrza. Zrozumienie własnego wewnętrznego dziecka może pomóc wyleczyć długotrwałe rany i pozwolić ponownie czerpać spontaniczną radość z życia. Ten rodzaj pracy własnej uwalnia naszą kreatywność, pasję i potencjał.
Nasze wewnętrzne dziecko pamięta zapach rodzica, kiedy pochylał się, żeby nas przytulić, z ogromnym wyrazem dumy na twarzy, kiedy pokazaliśmy mu, jak potrafimy jeździć na rowerze. Nasze wewnętrzne dziecko pamięta uczucie, kiedy nasze serca przepełniała radość i miłość, gdy rodzic patrzył na nas z błyskiem w oczach, kiedy dzieliliśmy się z kolegą naszą ulubioną zabawką. Nasze wewnętrzne dziecko pamięta zaproszenie na przyjęcie urodzinowe przyjaciela i poczucie szczęścia. Nasze wewnętrzne dziecko jest również tym, które poczuło, jak łzy spływają po policzkach, kiedy mama wyszła z domu w pośpiechu, aby pożegnać umierającego tatę. Nasze wewnętrzne dziecko pamięta, jak było ignorowane i zastraszane pierwszego dnia szkoły. Nasze wewnętrzne dziecko pamięta, jak się czuliśmy, gdy nauczyciel szydził lub gdy nie znaliśmy odpowiedzi na „pozornie łatwe” pytanie. Nasze wewnętrzne dziecko jest obecne, gdy zaczynamy naszą pierwszą pracę, udowadniając, że jesteśmy odpowiedzialni i zdolni. Nasze wewnętrzne dziecko jest obecne, gdy jesteśmy nastolatkami i tak bardzo pragniemy przynależeć do grupy. Nasze wewnętrzne dziecko jest w nas, kiedy wyruszamy na poszukiwanie miłości. To część, która czuje się zrozumiana, spokojna i radosna, kiedy zaspokojone są jej potrzeby. To także ta część, która czuje się smutna i przestraszona, kiedy jesteśmy ranni, ignorowani lub okłamywani.
Nasze wewnętrzne dziecko zawsze komunikuje się z nami! Musimy tylko nauczyć się słuchać.
W dorosłym życiu nasze wewnętrzne dziecko może być albo spokojne i zadowolone albo może odgrywać rolę i sprawiać, że w środku wszystko jest niespokojne, stojąc na drodze do zdrowych relacji, nauki nowych umiejętności organizacji i samoregulacji. Jeżeli czujesz się sfrustrowany lub utknąłeś na jakimś etapie swojego życia, prawdopodobnie Twoje wewnętrzne dziecko potrzebuje Twojej uwagi. Te blokady mogą wyglądać jak trudności w pracy zawodowej, rodzicielstwie, znalezieniu lub utrzymaniu miłości, pogłębianiu relacji lub wyznaczaniu granic.
Możesz zauważyć, że doświadczasz lęku, perfekcjonizmu lub unikasz pewnych osób, miejsc lub doświadczeń. To wszystko sposoby, w jakie twoje wewnętrzne dziecko próbuje czuć się bezpiecznie (ponieważ rozwinęło takie strategie radzenia sobie w dzieciństwie – wtedy pozwalały przetrwać, dziś zaburzają funkcjonowanie).
Kiedy wewnętrzne dziecko dochodzi do głosu, wybiera zachowania, wybory i myśli w oparciu o nieświadome przekonania lub wspomnienia z przeszłości oraz w oparciu o to, czego wewnętrzne „ja” potrzebowałoby, aby czuć się bezpiecznie. Często wewnętrzne dziecko nie ma dostępu do rzeczywistości „ja” dorosłego i może nie wiedzieć, jak inaczej wygląda teraz życie lub jak wiele się zmieniło. Rany emocjonalne z dzieciństwa mogą sprawiać, że czujesz się, jakbyś chodził z toną cegieł na plecach. Jeśli twoje wewnętrzne dziecko żyło w niestabilności, niepewności lub niebezpieczeństwie, może to powstrzymywać Cię przed wprowadzaniem zmian w życiu dorosłym.
Możesz znaleźć złoty środek i tworzyć swoje życie tak, aby było warte przeżycia. Ważne, aby twoje dorosłe „ja” i „ja” dziecięce spotkały się i poznały. To pierwszy krok do stworzenia współpracującego zespołu – takiego, który zaspokoi Twoje potrzeby dorosłego i potrzeby Twojego wewnętrznego dziecka. Nauka nawiązania kontaktu ze swoim wewnętrznym dzieckiem nie jest łatwa. Wiele trudności może początkowo sprawiać wsłuchiwanie się i rozpoznawanie własnych potrzeb, jednak przynosi to niezwykłe korzyści w dorosłym życiu. Nawiązanie porozumienia ze swoim wewnętrznym dzieckiem to przede wszystkim zrozumienie własnej historii życia, marzeń i lęków, a także zastanowienie się, co naprawdę sprawiało nam radość, gdy byliśmy dziećmi. Kiedy troszczymy się o swoją dziecięcą część, możemy się uspokoić i poczuć uczucia, które były tłumione przez lata. Warto wykonywać tę pracę z terapeutą, który pomoże zadbać o emocjonalne potrzeby wewnętrznego dziecka oraz przepracować wszelkie traumy i trudności z przeszłości.
Kochajcie swoje wewnętrzne dzieci, dbajcie o nie i bądźcie z siebie dumni!
Klaudia Guzińska
psycholog, specjalista terapii uzależnień, psychoterapeuta poznawczo-behawioralny
Napisz komentarz
Komentarze