Siemowit IV tytułu księcia gostynińskiego używał przez 45 lat. W tym czasie na Ziemi Gostynińskiej doszło do rozkwitu życia gospodarczego. W swej książce „Prawda i legenda o zamku gostynińskim” Marian Chudzyński na pierwszy plan wysuwa znaczne zmiany osadnicze i własnościowe oraz kulturalne. Powstały liczne nowe wsie i parafie. Gospodarka folwarczna rozwijała się głównie w oparciu o folwark książęcy we wsi Rataje koło Gostynina.
W 1405 z fundacji możnowładczej powstała parafia w Sokołowie nieopodal Gostynina. Liczne parafie powstały również z fundacji szlacheckich: w Zycku, w Piotrkowie (obecnie Piotrówek), w Luszynie i w Suserzu. Fundacja nowej parafii zwyczajowo wiązała się z powstaniem szkoły parafialnej. Tak było w Gostyninie, Iłowie i Gąbinie. Uczniami tych szkół byli późniejsi studenci Akademii Krakowskiej: Sasin z Trębek, Czambor z Iłowa, Jan z Suserza. Paweł Giżycki, który w latach 1439-1463 był biskupem płockim, prawdopodobnie ukończył szkołę parafialną w Iłowie.
Siemowit IV wyjątkowo dużo czasu spędzał w Gostyninie. Nic więc dziwnego, że podjął decyzję o przebudowie gostynińskiego zamku. Mówił o tym Piotr Lasek w swoim referacie „Zamki domeny książęcej na Mazowszu na przełomie średniowiecza i epoki nowożytnej” wygłoszonym podczas sesji naukowej na Zamku Królewskim w Warszawie. Częściowo rozebrana została wieża mieszkalna. Jej część włączono do nowej budowli, która składała się z obwodu obronnego posadowionego na rzucie zbliżonym do prostokąta z kwadratową wieżą obronną w północno-wschodnim narożu. Brama została usytuowana w północnej części wschodniego muru obwodowego. Do budowy posłużyły cegły i polne kamienie.
Siemowit IV miał 14 dzieci (13 z księżną Aleksandrą). Swoim córkom znalazł doskonałe partie: mężem Cecylii Cymbarki został książę Austrii Ernest Żelazny, Amelia wyszła za księcia Turyngii i margrabiego Miśni Wilhelma Bogatego. Dzięki doskonałym kontaktom z dworami panującymi Siemowit IV wprowadził Mazowsze do Europy. Mediewiści uznają, że książę był dla Mazowsza tym, kim dla Polski był Kazimierz Wielki.
Pracowite, pełne pozytywnych dokonań życie Siemowita IV zakończyło się w końcu 1425 lub na początku 1426 roku (dokładna data nie jest znana). Na rozkaz wdowy po Siemowicie IV, księżnej Aleksandry, ciało Siemowita zostało złożone w płockiej katedrze owinięte w drogocenną pościel. Zmarły miał na sobie cenne szaty, rycerski pas, srebrny łańcuch, złociste ostrogi. Tymczasem zdaniem biskupa płockiego Stanisława Pawłowskiego był to za relikt pogańskich zabobonów. Po zakończeniu pogrzebu biskup nakazał wyjęcie z grobu władcy wszystkich drogocennych przedmiotów i rozdanie ich na chwałę Bogu i ludzkie użytki.
Za tydzień o tym, jak księżna Aleksandra władała Ziemią Gostynińską.
Napisz komentarz
Komentarze